Between stimulus and response
is the freedom to chooseViktor E. Frank
Ik beklim een berg omdat er halverwege een heel oude graftombe te zien is. Het is een mooi bergpad en aangekomen zien we waarom er op deze plek een graftombe is uitgehouwen en gebouwd: je hebt hier als dode wel een erg fraai uitzicht over de baai en de zee. In de nabijheid van de tombe zien we iets wat niet tot de grafschatten heeft behoord: een leeg bierblikje. Ik hoor iemand zijn verontwaardiging uitspreken over dit blikje: “Hoe kan iemand dit zo achterlaten? Wat a-sociaal!”
Ik zit en luister en stel mij voor dat de “eigenaar” van dat blikje zich lekker tegoed heeft gedaan aan een verkoelend biertje, genietend van het prachtige uitzicht. Bij het weggaan heeft diezelfde eigenaar het blikje niet goed in z’n tas gedaan, en daarom is het daar blijven liggen. Er zou natuurlijk sprake kunnen zijn van opzettelijk laten liggen, maar dat vind ik geen leuke gedachte. Veel leuker vind ik ’t om te denken dat de eigenaar beneden gekomen zich afvroeg waar dat blikje toch gebleven is, want hij wilde ’t weggooien.
We gaan weer naar beneden en ik raap het blikje op. In gedachten zeg ik tegen de eigenaar “hé, ik heb ’t gevonden. Zal ik ’t naar beneden brengen?” Ik glimlach, werp nog een laatste blik op de prachtige baai en begin de afdaling.